Όταν οι άνθρωποι πονούν: Δεκεμβρίου 2007

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΝΟΥΝ

2005-2006

1.Κάτω από το φως του κεριού...

Κάθομαι και γράφω κάτω από το φως του κεριού,τα αστέρια που λάμπουν δίνουν ζωή στο σκοτάδι,η ώρα είναι περασμένη τρεις το πρωί,η φλόγα του κεριού καίγεται πολύ γρήγορα,οι συνθήκες είναι περιορισμένες,ένας ολόκληρος στρατός είναι στα ίχνη μας,ο Τάσος και ο Σπύρος κάθονται σε μία γωνία και καπνίζουν το τελευταίο τους τσιγάρο. Αγάπη μου,μονάκριβη μου κόρη,δεν ξέρω αν θα επιστρέψω ζωντανός στο σπίτι. Θέλω να προσέχετε,κι' αν με το καλό επιστρέψω,θα γνωρίσω την κόρη μου και θα πάμε να ζήσουμε στην εξοχή...σας το υπόσχομαι. Οι ώρες περνάνε πολύ γρήγορα...προς το παρόν,αντίο. Ελπίζω να τα ξαναπούμε και από κοντά.
Σας φιλώ,Μάρκος. Βάζω το γράμμα στο πόδι του λαγού και του δείχνω τον προορισμό του...μέσα σε δύο λεπτά χάθηκε στο σκοτάδι..."Μάρκο,μήπως πρέπει να παραδοθούμε;"ρωτάει ο Σπύρος."Τι είναι αυτά που λες,λοχαγέ;"ρωτάει ο Τάσος."Κύριε,δεν μπορούμε να πάμε πίσω!Αν θυμάστε,στην προσπάθεια να αποδράσουμε,σκοτώθηκε ο Νίκος...κύριε,εσείς κάποτε πολεμήσατε στο

Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τώρα θέλετε να παραδοθούμε;"λέω και ρωτάω εγώ."Μάρκο,όλα αυτά ξεκίνησαν από τότε,αλλά δεν είμαι πια τριάντα χρονών αλλά πενήντα!Ήμασταν νέοι και το μόνο που θέλαμε ήταν να μείνουν τα ονόματά μας στην ιστορία,σκοτώσαμε πολλούς ανθρώπους και η τιμωρία μας άξιζε...μόλις γυρίσαμε στην πατρίδα,δοξαστήκαμε ως ήρωες,όμως πέντε χρόνια αργότερα μας έριξαν στα μπουντρούμια σαν να ήμασταν σκυλιά!Αυτή ήταν η τιμωρία μας!"είπε ο Σπύρος."Δεκαπέντε χρόνια περιφερόμασταν σαν σκυλιά από κελί σε κελί..."είπε ο Τάσος και τον διέκοψα:"Φτάνει πια!Αρκετά τιμωρηθήκαμε!Είναι καιρός να απολαύσουμε την ελευθερία μας!Αφού μπορέσαμε να αποδράσουμε από τα μπουντρούμια,θα προσπαθήσουμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος!"
Έτσι το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε πάλι το δρόμο μας,οι στρατιώτες είχαν μείνει πίσω,έτσι νομίζαμε...Αλλού: Άντρες,θέλω να ψάξετε ακόμα και στην κόλαση!Μόλις τους βρούμε θα τους στείλουμε στην κόλαση για πάντα!είπε ο υπολοχαγός Μάριος Λεβεντόπουλος. Αιώνιος εχθρός των τριών αντρών και πολύ κακός στρατιωτικός. Κοντά στα σύνορα της Ελλάδας,τρεις μέρες αργότερα: "Μάρκο,Τάσο,φτάνουμε στην πατρίδα μας!"φωνάζει ο Σπύρος. Τότε πετάγεται μπροστά τους ο λαγός...<< Αγαπητέ μου πατερούλι,χαίρομαι πάρα πολύ που λαμβάνω νέα σου,όλα τα γράμματα σου τα έγραψα στο βιβλίο μου με τίτλο"Η ζωή του πατέρα μου κάτω από το φως του κεριού" Ελπίζω να έρθεις σπίτι το συντομότερο...πρέπει να σου πω και κάτι άλλο...>> διάβαζα εγώ και ο Τάσος μου λέει: "Το συνεχίζεις αργότερα αδερφέ,ας μπούμε στην πατρίδα μας!" Όμως μόλις μπήκαν στην Ελλάδα,ο υπολοχαγός και ένα τσούρμο στρατιώτες περικύκλωσαν τους τρεις άντρες..."Μέχρι εδώ ήταν,κύριε Λοχαγέ!"λέει ο υπολοχαγός στον Σπύρο."Και να πεθάνω κατόρθωσα κάτι σπουδαίο και θα πεθάνω με το κεφάλι ψηλά,δίπλα σε δύο ήρωες!" λέει ο Σπύρος."Δεν θα σου κάνω την χάρη να σε σκοτώσω και να γίνεις ήρωας!Έχω μία καλύτερη ιδέα...θα σας δώσω από ένα όπλο στον καθένα σας, θα σας δώσω προθεσμία μέχρι το βράδυ να κρυφτείτε στα βουνά...όμως αν σας βρω θα σας σκοτώσω!Σαν κυνηγημένους κακοποιούς και δολοφόνους και όχι σαν ήρωες!Χα,χα,χα!!!"είπε και γέλασε ο υπολοχαγός."Κάθαρμα!"είπα εγώ."Κύριοι,ο χρόνος σας ξεκινάει τώρα!Καλή σας επιτυχία!"λέει ο υπολοχαγός. Οι τρεις άντρες αρχίζουν να τρέχουν και να κρατούν ένα όπλο στο χέρι. Κρύβονται όπου μπορούν..."Άντρες,θα διασκεδάσουμε σήμερα!" συμπληρώνει ο υπολοχαγός και γελάει μαζί με τους άντρες του. Ώρα 17:00 μ. μ."Ας συνεχίσω να διαβάσω το γράμμα που μου έστειλε η κόρη μου! <<...μπαμπά,πρέπει να φανείς δυνατός!Αφορά την μαμά...η αγαπημένη σου σύζυγος και μητέρα μου απεβίωσε πριν από μία εβδομάδα από πνευμονία...μπαμπά,κάνε κουράγιο...το ξέρω είναι δύσκολο.Όμως σε χρειάζομαι!Μπορεί να με στείλουν σε ορφανοτροφείο.Σε παρακαλώ,έλα γρήγορα! Η κόρη σου,Ελισάβετ. >> Αχ,αγαπημένη μου Νικολέτα...άχ...κόρη μου θα κάνω οτιδήποτε για να σε γνωρίσω και να σε φροντίσω..."λέει και κλαίει ο Μάρκος. Ώρα 19:00 μ. μ."Σπύρο,θα πεθάνω δίπλα σου σήμερα,γι' αυτό δεν φοβάμαι!"είπε ο Τάσος."Είμαι περήφανος που είμαι φίλος σου,Αναστάσιε!"είπε ο Σπύρος."Κι εγώ,φίλε μου!"λέει ο Τάσος. Το βράδυ:"Έφτασε η ώρα!Σπύρο,Τάσο,αν δεν τα καταφέρω,θέλω να δώσετε αυτό το φυλαχτό στην κόρη μου!"λέω εγώ."Κι' αν δεν τα καταφέρουμε και εμείς;"ρωτάει ο Τάσος. Οι άλλοι δύο δεν απαντάνε!Έρχεται ο στρατός του υπολοχαγού..."Άντρες,έτοιμοι!Πυρ!"φωνάζει ο υπολοχαγός. Αρχίζουν να πυροβολούν,οι τρεις άντρες πυροβολούν επίσης...πολλοί στρατιώτες πέφτουν κάτω,τότε ο υπολοχαγός πυροβολεί τον Μάρκο με μία σφαίρα στην καρδιά...ο Σπύρος ανταποδίδει με μία σφαίρα στο κεφάλι του υπολοχαγού...πέφτει κάτω και οι στρατιώτες του σκοτώνουν τον Σπύρο....ο λοχαγός,ο υπολοχαγός και ο Μάρκος είναι νεκροί!Οι στρατιώτες πετάνε τα όπλα τους και φεύγουν...ο Τάσος βλέπει τους νεκρούς φίλους του,πέφτει κάτω και φωνάζει "ΌΧΙΙΙΙΙ!!!"και βάζει τα κλάματα...Δύο μέρες αργότερα: "Ελισάβετ!"λέει ο Τάσος."Θείε Αναστάσιε,που είναι ο μπαμπάς μου;"ρωτάει η δεκαπεντάχρονη Ελισάβετ."Ο Μάρκος δεν τα κατάφερε!Δεν μπόρεσε να σε γνωρίσει,γλυκειά μου!Αυτό το φυλαχτό είναι για σένα,ένα δώρο από τον πατέρα σου!"λέει ο Τάσος και κλαίει."Μην κλαις,θείε!Ο μπαμπάς τώρα είναι ευτυχισμένος γιατί είναι με την μαμά!"Μαζί με το φυλαχτό ήταν και ένα γράμμα... << Κόρη μου,όταν θα διαβάζεις αυτό το γράμμα,δεν θα είμαι ζωντανός.Συγχώρα με,αλλά δεν ήμουν καλός άνθρωπος και ούτε καν καλός πατέρας...η ζωή με τιμώρισε με τον τρόπο που ήξερε πιό καλά,τον πόνο ενός ανθρώπου που το μόνο που ήθελε ήταν να πάει κοντά στην οικογένεια του... ο πατέρας σου.>> Ο Τάσος αγκαλιάζει την Ελισάβετ και κλαίνε μαζί.
Οχτώ χρόνια αργότερα: <<Το φως στο κερί έσβησε και πήρε μαζί του δύο γενναίους άντρες,τον Μάρκο Καλοκαρύδη και τον Λοχαγό Σπύρο Λεβέντη.Θα είναι πάντα στην καρδιά μας. Αν κοιτάξεις πάνω στον ουρανό,κάθε βράδυ τρια αστέρια που κάθονται δίπλα δίπλα σου χαμογελάνε.Είναι οι γονείς μου και ο κύριος Σπύρος.>> Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στον πατέρα μου. Ελισάβετ Καλοκαρύδη.
"Κάθε φορά που θα θυμάμαι την λέξη << φιλία >>,θα μου έρχονται στο μυαλό μου,οι καλύτεροι μου φίλοι,ο αδερφός μου ο Μάρκος και ο Λοχαγός Σπύρος. Όσο ζω θα τους αγαπώ και όταν πεθάνω θα τους το πω και από κοντά. Θα είμαι το τέταρτο αστέρι δίπλα στην οικογένεια μου."είπε ο Τάσος και μετά από δύο μήνες πήγε να κάνει παρέα στην οικογένεια του,σε ηλικία 58 ετών από πνευμονία. Ενώ ο Μάρκος και ο Σπύρος πέθαναν σε ηλικία 50 ετών. Ο Μάρκος δεν γνώρισε ποτέ την κόρη του από κοντά ενώ ο Σπύρος δεν έφτιαξε ποτέ οικογένεια. Όσο για την Ελισάβετ, σήμερα είναι παντρεμένη με έναν πολιτικό μηχανικό και έχουν τρεις γιους, τον Μάρκο, τον Σπύρο και τον Τάσο. Ά,η Ελισάβετ είναι πάλι έγκυος, ο ιατρός τους είπε ότι θα κάνουν κορίτσι,σίγουρα θα την ονομάσουν Νικολέτα.
ΤΕΛΟΣ

Μια όχι και τόσο αληθινή ιστορία του Λεονάρντ Θίμο. Μπορεί και να έχει συμβεί,πάντως η ιστορία που έγραψα είναι της φαντασίας μου...την έγραψα ένα βράδυ που πραγματικά δεν είχαμε φως και την έγραψα κάτω από το φως ενός κεριού...Θα συνεχίζω να γράφω ιστορίες γιατί...Δεν ξέρω το γιατί! Πάντως όταν γράφω νιώθω πιο όμορφα, χαλαρώνω και μπαίνω σε έναν κόσμο μαγικό. Φέρνω τις εικόνες στο μυαλό μου...και δίνω πνοή στους χαρακτήρες μου...είναι όντως μαγικό!Ελπίζω να νιώσετε το ίδιο!
ΛΕΟΝΑΡΝΤ ΘΙΜΟ

2.Κάτω από την πίεση του πολέμου...

Είμαι μόνος και σε σκέφτομαι,Ιζαμπέλα. Όταν κλείνω τα μάτια μου,στο μυαλό μου έρχεσαι εσύ...Η καρδιά μου σταματάει όταν δεν σε βλέπω. Αγάπη μου,ελπίζω να μην σε χάσω ποτέ...θα είμαι γρήγορα κοντά σου. Σε φιλώ παντού,ο αγαπημένος σου Λάζαρος. έγραψε ο Λάζαρος και έπειτα είπε στον Στέλιο: Ρε συ,μήπως είναι μικρό;Ο Στέλιος το διαβάζει και του λέει: Όχι,ρε μαλάκα!Το περιεχόμενο μετράει και η αγάπη σου! Αχιλλέα,Τάσο,Δημήτρη...κάποιος,ντε;(φωνάζει) Έρχεται ο διοικητής Αντώνιος Λεοκαρύδης και φωνάζει: ΡΕΜΑΛΙΑ,ΠΡΟΣΟΧΗ!! Οι άντρες σηκώνονται πάνω και στέκονται << προσχή >> Κύριε διοικητά..λέει ο Λάζαρος και ο διοικητής τον βλέπει και ρωτάει: Ποιος είσαι εσύ,ρε χαϊβάνι;Ο Λάζαρος παρουσιάζεται: ΛΑΖΑΡΟΣ ΟΡΕΣΤΙΟΥ,ΔΟΚΙΜΟΣ ΠΕΖΙΚΟΥ 71353/88!! Ο Διοικητής τον ξαναρωτάει: Ποιανού Ορεστίου είσαι,ρε καραγκιόζη; Ο Λάζαρος απαντάει: Του Νικόλα Ορεστίου,όχι του πρωθυπουργού! Ο διοικητής γελάει και λέει: Χα χα..Τον πρωθυπουργού Ορέστη Ορεστίου τι τον έχεις; Ο Λάζαρος λέει:Δεν ξέρω,κύριε! Ο διοικητής ρωτάει νευριασμένος:ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ; ΓΙΑΤΙ,ΡΕ ΜΠΟΥΜΠΟΝΟΚΕΦΑΛΕ; Ο Λάζαρος απαντάει:Κύριε,σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν 5.000 οικογένειες με το επίθετο Ορεστίου...ο διοικητής τον διακόπτει: Δεκαεννέα,παρ' τον μέσα...δέκα μέρες φυλακή για τον Ορεστίου! Άκου εκεί πέντε χιλιάδες Ορεστίου,που νομίζεις πως βρίσκεσαι; Ο Λάζαρος αρχίζει να παραπονιέται: Μα κύριε...σε τρεις μέρες απολύομαι...ο κύριος Παπαδάκης μου είχε πει πως θα φύγω...ο διοικητής του λέει: Όταν έρθει ο Σοφοκλής Παπαδάκης να κάνεις παράπονα,τώρα κάνω εγώ κουμάντο...Ο δεκαεννέας παίρνει τον Λάζαρο και τον βάζει στην φυλακή, τότε μπήκε στο στρατόπεδο ο νεαρός Μαξ Λίξικτ...Κύριε,είμαι πολύ sorry, really sorry...ο διοικητής τον διακόπτει:Τι τρέχει,κύριε Λίξικτ;Ο Μαξ λέει: Οι Γερμανοί θα σας επιτεθούν...I'm so sorry!(Λυπάμαι πολύ!)

Έτος 1945,κάπου στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο,έγινε πόλεμος και εκατοντάδες ψυχές χάθηκαν,ανάμεσα τους και οι Στέλιος, Αχιλλέας, Τάσος και Δημήτρης ενώ ο Λάζαρος πέρασε αυτήν την μάχη στην φυλακή.

Γυρίζουν οι στρατιώτες με τον υπολοχαγό Μάριο Λεβεντόπουλο.Ο κύριος Σοφοκλής Παπαδάκης ελευθερώνει τον Λάζαρο. Ο Λάζαρος μαθαίνει τι έπαθαν οι φίλοι του και αρχίζει να κλαίει...ΒΟΗΘΕΙΑ...ΒΟΗΘΕΙΑ!! φωναζεί ένας στρατιώτης που κρατάει έναν τραυματισμένο στην πλάτη του...Παιδιά,ο Τάσος και ο διοικητής! φωνάζει ο Μάρκος,ο αδερφός του Τάσου. Δύο στρατιώτες πηγαίνουν και τους βοηθούν...Ο Λάζαρος αγκαλιάζει τον Τάσο και του λέει: Φίλε,ευχαριστώ που γύρισες!Έπειτα γυρνάει από τον κύριο Παπαδάκη και τον ρωτάει: Κύριε,μπορώ να πάω δύο μέρες στην γυναίκα μου; Ο Παπαδάκης κουνάει θετικά το κεφάλι του. Ο Μάρκος λέει στον Λάζαρο: Έχεις παιδιά,Λάζαρε;Ο Λάζαρος απαντάει:Όχι,εσύ; Ο Μάρκος του λέει: Ούτε εγώ,αλλά θα ήθελα να είχα πέντε παιδιά. Όταν απολυθώ θα φτιάξω οικογένεια με την Νικολέτα μου και θα κάνουμε πέντε παιδιά. Ο Λάζαρος γελάει,έπειτα έρχεται ο Λοχαγός Σπύρος και παίρνει μαζί του τους στρατιώτες που πήραν άδεια και τους λέει:Άντρες,ελάτε μαζί μου! Έτσι ο Λάζαρος ,ο Μάρκος και άλλοι τέσσερις στρατιώτες φεύγουν μαζί με τον Σπύρο...Στο σπίτι του Λάζαρου,κάτι ώρες αργότερα: Ιζαμπέλα,αγάπη μου...ΒΑΜ...ΒΑΜ!! νας Γερμανός πυροβολεί τον νεαρό στρατιώτη...ο Λάζαρος πέφτει κάτω και λέει: Γιατί,θεέ μου; και κλείνει τα μάτια του. Έρχεται τρέχοντας η Ιζαμπέλα και βλέπει τον νεκρό της αγαπήμενο γεμάτο αίματα και πέφτει κάτω κλαίγοντας...η Ιζαμπέλα παίρνει από το σακάκι του το γράμμα...Αγαπημένη μου,κάτω από την πίεση του πολέμου,σου γράφω για να μην με ξεχάσεις.Είμαι μόνος και σε σκέφτομαι,Ιζαμπέλα. Όταν κλείνω τα μάτια μου,στο μυαλό μου έρχεσαι εσύ...Η καρδιά μου σταματάει όταν δεν σε βλέπω. Αγάπη μου,ελπίζω να μην σε χάσω ποτέ...θα είμαι γρήγορα κοντά σου. Σε φιλώ παντού,ο αγαπημένος σου Λάζαρος. διάβαζε η Ιζαμπέλα και έκλαιγε πάνω από το πτώμα του Λάζαρου Ορεστίου...Ο Γερμανός την είδε,έπειτα γέλασε και συνέχισε τον δρόμο του,τότε η Ιζαμπέλα σήκωσε το όπλο του Λάζαρου και πυροβόλησε πισώπλατα τον Γερμανό φωνάζοντας: ΔΟΛΟΦΟΝΕ!!ΒΑΜ...ΒΑΜ...ΒΑΜ!! Ο Γερμανός γυρναέι προς το μέρος της Ιζαμπέλας...Prostituiertees!! και έπειτα πέφτει κάτω...
ΤΕΛΟΣ
Μια ιστορία στα ίδια χνάρια της πρώτης ιστορίας "Κάτω από το φως του κεριού" Η ιστορία αυτή δείχνει την τραγική ματιά στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την ιστορία ενός νέου που χάθηκε τόσο άδικα. Μια όχι και τόσο αληθινή ιστορία,που ανήκει στις ιστορίες που μπορεί να έχουν συμβεί. Αυτή είναι όμως η τελευταία πολεμική ιστορία που γράφω στις ιστορίες με γενικό τίτλο "Όταν οι άνθρωποι πονούν" Οι επόμενες που θα ακολουθήσουν θα είναι βογραφικές, αληθινές και πάνω απ'όλα φαντασίας.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που με στιρίζετε και διαβάζετε τις ιστροίες μου.Προσπαθώ να γράφω καλά και με τον δικό μου "τρελό" και "μαγικό" τρόπο,για να μην σας κάνω να βαρεθείτε...Προς το παρόν,γεια σας και καλή νύχτα.
ΛΕΟΝΑΡΝΤ ΘΙΜΟ

Όταν οι άνθρωποι πονούν

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007

By Anestis

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Όταν οι άνθρωποι πονούν:

Πληροφορίες

Αρχειοθήκη ιστολογίου